Genezen van kanker

Ik ben van nature een "peuteraar". Als ik ergens een korstje heb vanwege een kleine verwonding, dat moet het korstje eerder gisteren dan vandaag weg. Ik begin dus "te vroeg" met krabben om het korstje te verwijderen, maar telkens begint het wondje dan weer te bloeden en ben ik dus weer terug bij af. Zo had ik begin vorig jaar een "plekje" achter mijn oor. Ik kon het zelf niet eens zien, maar natuurlijk wel voelen en als ik de tijd rijp achtte, krabde ik mij "letterlijk"achter het oor, waarna het wondje weer begon te bloeden. Affijn, zakdoek erbij, u kent dat wel. Irritant gewoon. Het ging maar niet over.

Op een gegeven moment werd het wondje een klein pukkeltje, waar ik overigens geen last van had, want het deed niet pijn, maar mijn dochter, kapster van beroep, klaagde tijdens een knipbeurt over het pukkeltje. Ze vond het lastig en was bang, dat het pukkeltje open zou gaan.
Ik dacht, ik laat me niet kennen. Ik ga de huisarts er even naar laten kijken.De huisarts bekeek het en kwam tot de conclusie, dat het wel een soort van kankergezwelletje zou kunnen zijn, maar dan meestal goedaardig en hij wilde het pukkeltje zelf onder verdoving wegsnijden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg 2 verdovingsprikjes en heb er niks van gevoeld. De huisarts vertelde mij, dat de assistente de week erna de hechtingetjes eruit zou halen en dat er over twee weken uitslag zou zijn van het laboratorium.

Na een week meldde ik mij dus weer bij de huisartsenpraktijk, echter niet de assistente, maar de huisarts riep mij bij zich. Mijn vrouw Vera bleef verbouwereerd in de wachtkamer achter. Zij kreeg het behoorlijk warm na verloop van tijd, want het duurde nogal een tijdje.
Terwijl de huisarts de twee hechtingetjes eruit pulkte, vroeg ik hem, of de uitslag van het laboratorium er toevallig al was. Hij bevestigde dit en voegde er gelijk aan toe, dat het niet goed was. Er was sprake van een zeer agressieve melanoom. Een melanoom kan zich door bloedbanen in je hele lichaam nestelen en is levensgevaarlijk zo niet dodelijk.

Meestal worden ook je longen aangetast, verder lever enzovoorts enzovoorts. Hij stuurde mij door naar het ziekenhuis om bloed te prikken en longfoto's te laten maken. Gelukkig waren de longen goed. Op zondag ben ik na de dienst naar voren gegaan om voor me te laten bidden. Broeder Hendrik Kambong, die ik nog nooit eerder gezien had, vertelde, dat God hem ook de bediening van genezing had gegeven. Tijdens het gebed kwam er een enorme rust over mij. Ik geloofde stellig, dat God in mij een wonder zou voltrekken.

Op 21 juli 2009 zou ik geopereerd moeten worden, omdat meestal 2 cm rondom de wond alles diep wordt weggesneden en er zodoende een gat ontstaat van 4 cm doorsnee. De zondag voorafgaande aan 21 juli kwam broeder Peter verlaat in de dienst, maar vervroegd van zijn vakantie. Ik klampte hem na afloop nog even aan met de vraag, of hij komende week aan mij wilde denken in verband met mijn operatie. Broeder Peter nodigde mij meteen uit om gezalfd te worden met olie. Ik ervoer het als een enorme zegen.

Ik was ook niet bang voor de operatie. Voor, tijdens en na de operatie galmde het refrein van lied 697 van de Opwekkingsbundel door mijn hoofd en zong dit in gedachten. Jezus, ik geloof in U. Jezus ik vertrouw op U. En de reden dat ik leef, de reden dat ik zing, bent U alleen.
Op vrijdag ben ik geopereerd. Twee dagen erna zat ik weer in de gemeente en op maandag hervatte ik mijn dagelijkse werk.
Op 3 augustus 2009 moesten de 17 hechtingen worden verwijderd.
De uitslag was FANTASTISCH !!!! Er is NIKS meer gevonden. Prijs de Heer. Hij heeft een GROOT WONDER in mij gedaan.
Ik ben Hem eeuwig dankbaar !!!!!!!

Ben Koeslag